Ψητά κυδώνια σε φέτες με λίγο σιρόπι © beautyworkshop.gr

Ο G. κι εγώ δουλεύουμε πολλές ώρες στο σπίτι. Ο καθένας στο γραφείο του, και συχνά χωρίς να ακούγεται ο παραμικρός θόρυβος για ώρες, πέρα από το ραδιόφωνο που υποκρούει, έχουμε καταφέρει να κάνουμε πράξη το αδύνατο: συμβιώνουμε επαγγελματικά κάτω από την ίδια στέγη, χωρίς εντάσεις και προβλήματα. Βέβαια, βοηθάει και το γεγονός ότι δεν κάνουμε την ίδια δουλειά, αλλά και το ότι τείνουμε ο ένας στον άλλο ευήκοον ους, όταν νιώθουμε την ανάγκη να πούμε μια κουβέντα. Και αυτή η κουβέντα μπορεί να είναι αφορμή για συζήτηση…

Όπως προχθές, που, στεναχωρημένος από ένα e-mail που έλαβε, μου είπε μεταξύ άλλων και μια φράση που με σόκαρε: “…αυτή η κοπέλα, η τάδε, που έχει πρόβλημα όρασης… Μου έλεγε ότι, όποτε ζητά βοήθεια για να ανέβει την σκάλα στο πανεπιστήμιο, νιώθει πως όλοι προσπαθούν να την αποφύγουν. Αν και δεν βλέπει, το αισθάνεται όταν οι άλλοι απομακρύνονται από δίπλα της…”

Έμεινα να σκέφτομαι. Όλα αυτά τα παιδιά ζουν βουτηγμένα στην κουλτούρα της αυτοβελτίωσης και του getting in touch with your inner self. Αν τους ζητήσεις να περιγράψουν τον εαυτό τους, το πρώτο πράγμα που λένε, τοποθετώντας το συχνά στα μειονεκτήματά τους (σεμνύνονται, τάχα μου), είναι ότι είναι πολύ ευαίσθητοι! Εγώ, πάλι, ξέρω πως αυτό είναι ένα επίθετο που έχει αντίκρυσμα μόνο αν το πουν άλλοι για σένα, όχι αν το πεις εσύ για τον εαυτό σου.

Γιατί, κατά τα άλλα, η πλήρης αδιαφορία για τις ανάγκες του διπλανού πάει σύννεφο. Οι ίδιοι που μπορεί να αγοράσουν κάρτες Unicef ή να στείλουν sms για την ενίσχυση ενός σωματείου για αδέσποτα, είναι οι ίδιοι που ΔΕΝ θα βοηθήσουν την τυφλή συμφοιτήτριά τους να ανέβει τις σκάλες… Παράλογο; Μπα, μάλλον συνεπές με την εποχή της long distance φιλανθρωπίας.

Πιστεύω ακράδαντα πως ο όρος ευαισθησία έχει κακοποιηθεί όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια και έχω μάθει να κοιτάζω με επιφύλαξη τους ανθρώπους που αυτοχαρακτηρίζονται ως “ευαίσθητοι”. Είναι αυτονόητο πως δεν τον έχω χρησιμοποιήσει ούτε μία φορά για εμένα την ίδια: η προσωπική μου πείρα λέει πως κάτω από ανάλογους αυτοχαρακτηρισμούς κρύβονται τα μεγαλύτερα γαϊδούρια, άνθρωποι με “εγώ” και αίσθημα αυτοσυντήρησης τόσο υπερ-διογκωμένα που το μόνο τραγούδι που θα τους ταίριαζε είναι το soundtrack της ταινίας “Live and Let Die” -είναι και επίκαιρος ο James Bond αυτές τις μέρες…

(By the way, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μπήκαν στον κόπο να το διασκευάσουν οι Guns ‘n’ Roses, αφού ούτε καν το “πείραξαν”… Ίδιο τραγούδι, άλλη φωνή… Sorry Axl, o sir Paul Mc Cartney είναι αξεπέραστος.)

Φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα του κοριτσιού να ανεβαίνει με δυσκολία τις σκάλες γιατί ουδείς “ευαίσθητος/η” συμφοιτητής/τρια της δεν βρέθηκε να βοηθήσει, ένιωσα τόσο άσχημα που το στόμα μου απέκτησε μια πικρή γεύση. Τίποτα δεν γιατρεύει την πικρή γεύση καλύτερα από ένα κομματάκι σιροπιασμένο ψητό κυδώνι. Εκ των υστέρων σκέφτηκα πως ταιριάζει και με το θέμα: το κυδώνι είναι ένα στυφό φρούτο που, όμως, μπορεί να γλυκάνει. Με την κατάλληλη συνταγή.

Κυδώνια Ψητά – Συνταγή*

3 μεγάλα κυδώνια κομμένα στη μέση, καλά πλυμμένα, με τη φλούδα τους
1 ποτήρι του κρασιού τεντούρα (για όσους δεν την γνωρίζουν, είναι ένα παραδοσιακό ποτό κανέλλας με καταγωγή από την Πάτρα, μπορείτε να την βρείτε στις περισσότερες κάβες και σε μεγάλα σούπερ μάρκετ)
1 ποτήρι του κρασιού μαυροδάφνη
3 κουταλιές της σούπας ζάχαρη**
6 καρφάκια γαρύφαλλο

2 τρόποι για να τα φτιάξετε:

Ο πρώτος είναι να ανακατέψετε τα 2 ποτά με τη ζάχαρη μέχρι να λιώσει, και στη συνέχεια να ψήσετε τα κυδώνια περιχυμένα με το μείγμα και τα γαρύφαλλα για περίπου 45 λεπτά στους 170 βαθμούς.

Ο δεύτερος είναι να ψήσετε τα κυδώνια στο φούρνο, να φτιάξετε το σιρόπι χωριστά και στη συνέχεια να μαρινάρετε με αυτό τα ψημένα κυδώνια.

*Ταιριάζει άψογα με παγωγό καϊμάκι.

**Το κυδώνι είναι ένα στυφό φρούτο που χρειάζεται τη γλύκα της ζάχαρης για να φαγωθεί ευχάριστα. Μπορείτε να βάλετε λιγότερη από την προτεινόμενη, αλλά όχι καθόλου.

Με την καλημέρα μου!

Χαριτωμένη